* Λοιπόν, μεθαύριο Κυριακή 9 Ιουνίου, ψηφίζουμε ξανά. Οι εκλογές αυτές δεν αναδεικνύουν νέα κυβέρνηση και πρωθυπουργό, αλλά έχουν την ίδια, αν όχι μεγαλύτερη, βαρύτητα με τις εθνικές εκλογές. Καλώς ή κακώς, στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες παίρνονται αποφάσεις καίριες για την πορεία όχι μόνο της καθημερινότητάς μας, αλλά και της θέσης της χώρας στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Κοινότοπες εκφράσεις, αλλά δυστυχώς αληθινές…
* Μπορεί, όπως συνέχεια γίνεται, η Ευρώπη να μην βρέθηκε στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας που τελειώνει σήμερα, μπορεί ακόμα να είδαμε για χιλιοστή φορά το αρχηγοκεντρικό πρόσωπο των κομμάτων, μπορεί το επίπεδο της αντιπαράθεσης να ήταν για μία ακόμα φορά χαμηλότατο – τόσο μπορούν, τόσο κάνουν -, αλλά οφείλουμε να προσέλθουμε μαζικά στις κάλπες…
* Να προσέλθουμε στις κάλπες για να εκλέξουμε άξιους εκπροσώπους της χώρας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, ανθρώπους που γνωρίζουν την Ευρώπη και η Ευρώπη τους γνωρίζει, ανθρώπους όπως τη Βόζενμπεργκ, τον Φαραντούρη, τον Σαχινίδη ή τον Σακελλαρίδη και όχι ουρανοκατέβατους δημοσιογράφους, αθλητές, τηλεπερσόνες, επιχειρηματίες και φασίστες…
* Να προσέλθουμε στις κάλπες για να ενισχύσουμε τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, που δυστυχώς συνεχώς συρρικνώνεται, υπέρ μιας ακροδεξιάς, φιλοπόλεμης και γι’ αυτό επικίνδυνης για την καθημερινότητά μας ρητορικής και πρακτικής…
* Και, ασφαλώς, να προσέλθουμε στις κάλπες για να ενισχύσουμε τον αγώνα των οικογενειών των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Τους πονεμένους, αλλά ακόμα δυνατούς αυτούς ανθρώπους που προσπαθούν να ξετυλίξουν το κουβάρι των κακουργηματικών ευθυνών για το έγκλημα, να αναδείξουν τις εγκληματικές παραλείψεις των υπευθύνων, να αποδείξουν τις εξωφρενικές πρακτικές συγκάλυψης του εγκλήματος, να σύρουν Δικαιοσύνη και Βουλή στο ύψος των περιστάσεων για να βιαστούν…
* Ζώντας τις μέρες μετά το δυστύχημα 100 μέτρα από το Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, έζησα ιδίοις όμμασι το δράμα, την αγωνία και την απελπισία των συγγενών των θυμάτων. Η εικόνα της χαροκαμένης μάνας που στην τρέλα της πάνω έσφιξε τα κάγκελα της αυλής στη μονοκατοικία μου και χτυπιόταν για ώρα, ουρλιάζοντας την πιο απόκοσμη κραυγή θανάτου που θα ακούσω ποτέ, έχοντας δυο παιδιά της ομάδας ΔΙΑΣ να την παρακολουθούν διακριτικά και με δάκρυα στα μάτια για να την εμποδίσουν από το να κάνει κακό στον εαυτό της, θα με στοιχειώνει για όλη μου τη ζωή…
* Και γι’ αυτή τη μάνα να ψηφίσουμε μεθαύριο, αν παραμένουμε ακόμα άνθρωποι…
* Καλημέρα και καλή τύχη να έχουμε…
